Meneer Duivenvoorde (76) droeg zijn bedrijf, een bloemenkwekerij in Noordwijkerhout, voor zijn pensioen over aan zijn zoon Johan. Tegenwoordig is hij hier weer twee halve dagen per week aan het werk, zo lang of zo kort als hij wil. Zo biedt Johan hem een zinvolle tijdsbesteding in een vertrouwde omgeving nu bij zijn vader de ziekte van Alzheimer is vastgesteld.
Tekst: Annemarie Barholomeus
Fotografie: De Beeldredacteur / Sven van der Vlugt
Thuis! september 2021
Toen meneer Duivenvoorde in 2012 weduwnaar werd, was er nog weinig aan de hand. Maar gaandeweg werd hij verstrooider en vertoonde hij steeds meer symptomen die op dementie wezen. Over vroeger kan hij honderduit vertellen, bijvoorbeeld over hoe hij als zesjarig jongetje bijna bezweek aan geelzucht. “Ze dachten dat het afgelopen was met me, ik ben – als goed katholiek – zelfs bediend. Er was ook al een foto gemaakt voor het bidprentje, waarop stond: ‘Kindje Jezus, zegen mij’. Maar ik heb het overleefd en er nooit meer last van gehad.” Het is vooral zijn kortetermijngeheugen dat hem in de steek laat. “Ik had er vanmorgen bijvoorbeeld niet meer op gerekend dat ik deze afspraak had, dat was ik helemaal kwijt. Het meisje dat bij mij schoonmaakt hielp me eraan herinneren.”
Lichamelijk heeft meneer Duivenvoorde weinig klachten. Hij komt weliswaar met de scootmobiel naar het bedrijf, maar dat is omdat hij geen auto meer mag rijden. Johan: “Na de diagnose trad meteen een protocol in werking, waarbij ook mijn vaders rijbewijs werd ingetrokken. Dat is een groot gemis, want je hebt opeens niet meer de vrijheid om te gaan en staan waar je wil. Vandaar dat we gezorgd hebben dat er een scootmobiel kwam, zodat hij toch een beetje mobiel is. En als het slecht weer is, haal ik hem op. Ik heb een eigen bedrijf, dus ook al heb ik een tachtigurige werkweek, ik kan er altijd even tussenuit; ik beheer mijn eigen agenda. En ik kan mijn vader hier op het bedrijf opvangen. Maar niet iedereen zit in die bevoorrechte positie. Mijn broer werkt bijvoorbeeld bij een nutsbedrijf en wordt om 7 uur ’s morgens op zijn werk verwacht. Dan kun je niet tussendoor even je vader ophalen.”
Drie keer per jaar wordt het ledenmagazine Thuis! gemaakt, vol mooie artikelen, boeiende verhalen en interessante aanbiedingen.
Bent u nog geen lid van Marente, vraag dan hier een proefexemplaar van het ledenmagazine Thuis! aan.
Prettig is wel dat Johan en zijn broer allebei in de buurt wonen. “Mijn vader heeft twee zonen en twee schoondochters die veel voor hem kunnen doen. Dat doen we ook, we nemen het voor lief, maar het is wel veel rompslomp. Mensen krijgen het vaak gewoon niet spits om zo naar hun ouders om te kijken. Als jij op twee uur rijden van je moeder woont die zorg nodig heeft, en hebt je eigen drukke baan en kinderen en bezigheden, dan is dat niet vanzelfsprekend. Je kan jezelf niet in tweeën splitsen. Daardoor komt er een steeds grotere last bij de thuiszorg en de zorg te liggen.”
Ook meneer Duivenvoorde krijgt de nodige zorg buiten zijn familie om – hij woont nog zelfstandig. Zo gaat hij twee dagen per week naar de dagbesteding en krijgt hij twee keer per dag ondersteuning van de thuiszorg van Marente. “Ze helpen bijvoorbeeld met wassen en scheren, maar komen voornamelijk voor de medicatie”, vertelt zijn zoon. “Die krijgt hij onder andere omdat hij onrustig en soms zelfs driftig kan worden, een bekend beeld bij dementie. Mijn vrouw en mijn schoonzus zitten in de medische wereld, die kennen dat, maar voor mijn broer en mij was dat anders. Voor ons was alles wat we nu meemaken, een ver-van-mijnbedshow tot we erin getrokken werden. Dan krijg je er opeens mee te maken dat je vader ’s nachts op straat flink in de weer is. Gelukkig weet de buurt wat er speelt, maar het is toch schrikken. Met de medicatie die mijn vader nu krijgt, gaat het naar omstandigheden goed. De thuiszorg ziet erop toe dat hij op het juiste moment de juiste pillen slikt en niet alles door elkaar gooit.”
Over de zorg die hij krijgt, is meneer Duivenvoorde zeer te spreken. “Mijn vader, die jong gestorven is aan longkanker, zei altijd: ‘Het zijn geen gewone mensen, maar het zijn engelen.’ Zo denk ik er ook over. Die dames moeten vaak nog ’s avonds laat de straat op om hun ronde te maken. Dat is niet eens ongevaarlijk tegenwoordig. Ik kan er alleen maar respect voor hebben. Alle mensen die voor mij zorgen hebben een groot compliment verdiend.” Dankzij alle zorg en mantelzorg kan meneer Duivenvoorde zichzelf nog redden. Wat de toekomst gaat brengen, is ongewis. “De ene dag gaat het beter met me dan de andere dag. Maar alzheimer is een sluipmoordenaar. Je hebt mensen die in een halfjaar opeens heel snel achteruitgaan en mensen bij wie dat veel langzamer gaat. Ik hoop dat ik bij die tweede groep hoor.”
Meneer Duivenvoorde krijgt thuiszorg van Marentes wijkteam Jasmijn in Noordwijkerhout. Een team dat gespecialiseerd is in thuiszorg voor mensen met psychiatrische ziektebeelden, dementie en andere psychosociale aandoeningen. Verpleegkundige in de wijk Sandra de Jonge zet zich in voor een dementievriendelijke gemeente: “Het is goed om te zien dat meneer ondersteund wordt om bezig te zijn in het bollenbedrijf. Actief zijn en meedoen is van onschatbare waarde voor mensen met dementie. Met zijn allen maken we onze gemeenschap dementievriendelijk.”
Goed om te weten: per gemeente heeft Marente casemanagers dementie die mensen kunnen begeleiden vanaf het moment dat de diagnose dementie is gesteld. Kijk op marente.nl/casemanagerdementie voor meer informatie.
Wat kunt u doen? Kijk eens op samendementievriendelijk.nl. Hier staan diverse tips en gratis workshops over hoe u dementie kunt herkennen en hoe u ermee om kunt gaan.
